„A gdy Hiskiasz przyjął z rąk posłów list i przeczytał go, poszedł do świątyni Pana i rozwinął go przed Panem, a potem modlił się Hiskiasz do Pana tymi słowy: Panie Boże Izraela, który siedzisz na cherubach! Ty jedynie jesteś Bogiem wszystkich królestw ziemi. Ty stworzyłeś niebo i ziemię. Skłoń Panie ucho swoje i słuchaj! Otwórz Panie oczy swoje i patrz! Przysłuchaj się słowom Sancheryba, które on przysłał, aby urągać Bogu żywemu” (2 Królewska 19:14-16).
Według apostoła Pawła my, którzy wierzymy w Jezusa, zostaliśmy wzbudzeni z duchowej śmierci i posadzeni wraz z Nim w rzeczywistości niebiańskiej. “I nas, którzy umarliśmy przez upadki, [Bóg] ożywił nas wraz z Chrystusem i wraz z nim wzbudził, i wraz z nim posadził w okręgach niebieskich w Chrystusie Jezusie” (Ef. 2:5-6).
Chciałbym zabrać was na górę Horeb w Izraelu, do ciemnej jaskini. W środku tej jaskini siedzi samotny prorok Boży. Ten pobożny człowiek jest już starszy, ma prawdopodobnie około 80 lat. Czuje się samotny. Całkowicie odsunął się od społeczeństwa.
Jestem przekonany, że Salomon jest obrazem ducha i natury współczesnego, laodycejskiego kościoła dni ostatecznych. A ten kościół - tutaj w Ameryce i na całym świecie - zmierza do tej samej ruiny, która spotkała Salomona.
Pismo mówi nam:
"I Salomon, syn Dawida został umocniony w królestwie swoim, a Pan jego Bóg był z nim i powiększył go niezmiernie..." (2 Kron. 1:1).
Artykuł ten jest proroczym ostrzeżeniem z Azusa Street, wypowiedzianym 75 lat temu, a dotyczącym niebezpieczeństwa Pięćdziesiątnicy bez Chrystusa!
Frank Bartleman był naocznym świadkiem wylania Ducha Świętego w 1907 roku na Azusa Street w Los Angeles. Był on charakteryzowany jako komentator Przebudzenia na Azusa Street. Prawie 75 lat temu podczas tego wydarzenia napisał on traktat ostrzegający przed Pięćdziesiątnicy bez Chrystusa.
Prorok Izajasz powiedział o Izraelu: “O swoim grzechu mówią bez osłonek jak Sodomczycy, nie ukrywają go” (Izajasza 3:9). Te słowa opisują również dzisiejszą Amerykę. Nasz kraj zgrzeszył tak samo jak Sodoma. Staliśmy się społeczeństwem, w którym wszelkiego bezbożnego czynu można dokonywać bez cienia wstydu. Wierzę, że Ameryka stanęła na samym skraju otchłani.
Jeśli twierdzisz, że nie masz wrogów, pozwól, że złożę ci ofertę. Podpisz ze mną kontrakt na napisanie książki, w której wyjaśnisz, jak to udało ci się dotrzeć w życiu do miejsca, w którym teraz jesteś, nie zwracając żadnej osoby przeciwko sobie. Daję głowę, że twoja książka będzie bestsellerem.
Mógłbym wam wymienić całą listę grzechów, które popełniają wierzący chrześcijanie. Jednak żaden z nich nie byłby bliski temu jednemu, o którym chcę porozmawiać. Grzech ten jest korzeniem wszystkich grzechów - rodzi on wszelkie inne grzechy. Jest to grzech niewiary!
Masz słabą wiarę? Martwi cię to, że nie widać skutków twojej wiary? Gorliwie zanosiłeś w modlitwie prośbę, wierząc w jej wysłuchanie całym sercem - i nic z tego nie wyszło? Gorzej nawet, sprawy potoczyły się zgoła odwrotnie? Umiłowana osoba nie została uzdrowiona. Pragnienie twego serca nie ziściło się - przynajmniej na miarę twoich oczekiwań. Cud, na który się nastawiłeś, jeszcze nie nastąpił. Czas biegnie do przodu, a problemy wcale nie ustępują.
Kiedy Bóg posyła powiew Jego Ducha, wszyscy wiedzą, że to przyszedł On. Łukasz, autor Dziejów Apostolskich pisze, „I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru” (Dz. Ap. 2:2). Ja lubię inne tłumaczenie tego fragmentu, które mówi, „mocny wiatr, uderzenie”.
Według tego wiersza, Boże tchnienie przyszło w dzień Pięćdziesiątnicy z „szumem z nieba”. Łukasz mówi, że ten szum był potężny, poruszający i wypełnił całe to miejsce: „i napełnił cały dom, gdzie siedzieli” (2:2).
