Wakati tunavyojitoa kwa Kristo na kujitolea kwa kumtii kabisa, nguvu ya ajabu hutolewa kwa mtu wetu wa ndani. Hofu ya kile ambacho watu wanaweza kutufanya hupotea. Hakuna hofu ya Mungu au Jahannamu au wakati wa maumivu. Na badala ya kuumia, maumivu, shida na maumivu, Roho wa Mungu hutujaza na mwanga mpya, tumaini jipya, furaha kubwa, amani ya utukufu, na imani nyingi.
Alisemekana kwamba Kristo alivumilia na kumtii Baba yake wa mbinguni, si kwa sababu ya hofu lakini kwa sababu ya furaha iliyowekwa mbele yake. Aliweka kando kila uzito; kimbia mbio kwa uvumilivu; aibu iliyovumiliwa; hakuwa na nguvu au alikuwa amechoka katika m yawazo yake - yote kwa sababu aliona thawabu za utukufu wa utii. Furaha isiyosemekana. Amani. Kupumzika. Uhuru. Ukamilifu.
Hofu sio motisha bora kuelekea utii, upendo ntu. Nivizuri sana kujitolea kwa mapenzi ya Mungu ambayo hufungua mbingu kwetu. Ni kujitoa kwa kila dhambi, kila tendo la kutotii, linatuwezesha ufunuo wa Kristo ni nani. Andiko linasema, "Kila atendaye dhambi hakumwona yeye, wala hakumtambua" (1 Yohana 3:6).
Je, inawezekana kwamba sisi, kwa njia ya kuishi katika kutotii, hatujui tena? Inawezekana kwamba tunaendelea kuingiza tamaa zetu kwa sababu hatukuwa na ufunuo wa Kristo, chuki yake kuhusu dhambi, utakatifu wake kabisa, utukufu wake na huruma? Kwa lugha ya wazi, yeye anayeishi katika kutotii, kamwe hakumwona Kristo.
Yesu alisema, "Yeye aliye na amri zangu, na kuzishika, yeye ndiye anipendaye; naye anipendaye atapendwa na Baba yangu; name nitampenda na kujidhihirisha kwake" (Yohana 14:21).
Je! Ni thawabu gani kubwa zaidi kwa utiifu wa upendo tunavyoweza kutaka kuliko kuwa na Kristo kujidhihirisha kwetu? Anasema, "Unipendee vyakutosha ili unitii. Nami nitakupenda na kukuonyesha mimi ni nani!"