Kufikia mwisho wa kitabu cha Mwanzo, Mungu alikuwa amechagua watu wadogo, wasio na maana kuongoza. Alitaka kuinua watu ambao watakuwa mifano hai ya wema wake kwa ulimwengu wa kipagani. Ili kuleta ushuhuda kama huo, Mungu aliwachukua watu wake katika sehemu ambazo zilikuwa nje ya uwezo wao. Aliwatenga Israeli jangwani ambapo yeye peke yake ndiye angekuwa chanzo cha maisha, akiwashughulikia kila mahitaji yao.
Israeli hawakuwa na nguvu juu ya kuishi kwao katika eneo lile la ukiwa. Hawakuweza kudhibiti upatikanaji wa chakula au maji. Hawakuweza kudhibiti marudio yao kwani hawakuwa na dira au ramani. Je! Wangekula na kunywa? Wangeenda upande gani? Wangeishia wapi?
Mungu angewafanyia yote. Angewaongoza kila siku na wingu la miujiza, linalowaka usiku na kuondoa giza lililokuwa mbele yao. Angewalisha chakula kutoka mbinguni na kuwapa maji kutoka mwamba. Ndio, kila hitaji moja lingetolewa na Bwana, na hakuna adui angeweza kuwashinda.
“Akikuru [Israeli] usikie sauti yake kutoka mbinguni, ili akufundishe; duniani alikuonyesha moto wake mkuu, ukasikia maneno yake kutoka kati ya moto” (Kumbukumbu la Torati 4:36).
Mataifa yaliyowazunguka Israeli wa kale walijazwa na "miungu mingine," sanamu zilizotengenezwa kwa mbao, fedha na dhahabu. Miungu hii haikuweza kuwapenda, kuwaongoza au kuwalinda watu waliowaabudu. Mtu yeyote kati ya mataifa angeweza kuangalia kwa Israeli, hata hivyo, na kuona watu maalum ambao Mungu aliwachukua kupitia jangwa la kutisha. Wangemwona Mungu ambaye alizungumza na watu wake, ambaye alipenda na kuhisi, ambaye alijibu maombi na kutoa miujiza. Hapa kulikuwa na Mungu aliye hai, ambaye aliwaongoza watu wake katika kila undani wa maisha yao.
Mungu aliinua watu ambao wangefundishwa naye. Kulipaswa kuwa na watu ambao waliishi chini ya mamlaka yake, ambao wangemwamini kabisa, wakimpa udhibiti kamili wa kila nyanja ya maisha yao. Kwamba watu wangekuwa ushuhuda wake kwa ulimwengu.