Hatari kubwa tunayokabiliana nayo sote ni kutoweza kumwona Yesu katika shida zetu. Badala yake, tunaona mizimu. Katika Mathayo 14, Yesu aliwaamuru wanafunzi wake kuingia kwenye mashua ambayo ilikuwa inaelekea kwenye dhoruba. Biblia inasema aliwafanya waende mbele yake kwa mashua hii ambayo lazima alijua ilikuwa inaelekea kwenye maji yenye misukosuko. Ingerushwa huku na huku kama kizibo cha kuchipuka, na Yesu alikuwa wapi? Alikuwa juu milimani akiitazama bahari. Alikuwa akiomba na kumtafuta Baba yake akiwa peke yake, kisha katika saa zenye giza kuu za usiku, alitoka nje kwenye ziwa ili kukutana na wanafunzi.
Ungefikiri kwamba angalau mfuasi mmoja angetambua kilichokuwa kikitendeka na kusema, “Yesu alisema hatatuacha kamwe au kutuacha. Alitutuma kwa utume huu; tuko katikati ya mapenzi yake. Alisema hatua za mwenye haki huamriwa na Mungu. Angalia tena. Huyo ndiye Bwana wetu! Yuko papa hapa! Hatujawahi kutoka machoni pake hata siku moja.”
Walakini, hakuna mwanafunzi hata mmoja aliyemtambua. Hawakutarajia angekuwa katika dhoruba yao. Hawakutarajia kamwe kuwa pamoja nao au hata karibu nao, lakini alikuja, akitembea juu ya maji.
Kulikuwa na somo moja tu la kujifunza kutokana na uzoefu wao. Lilikuwa somo rahisi, si somo la kina, la fumbo, la kuvunja dunia. Yesu alitaka tu kuaminiwa kama Bwana wao katika kila dhoruba ya maisha. Katika wakati huo wa kilele cha hofu wakati usiku ni mweusi zaidi na dhoruba ni hasira zaidi, Yesu daima hutukaribia ili kujidhihirisha kuwa Bwana wa gharika, Mwokozi katika dhoruba. Zaburi 29:10 inatangaza, “Bwana ameketi katika Gharika, naye ameketi mfalme milele.”
Kristo anataka wafuasi wake waweze kudumisha tumaini lao katika Bwana, ibada yao ya utukufu wa Mungu na upendo wao wa kindugu kwa mtu mwingine hata katika saa nyeusi za majaribu yao. Ndivyo Maandiko Matakatifu yasemavyo, “Iweni na upendo wa kindugu kwa heshima, mkitangulia mtu mwingine kwa heshima; msilegee katika bidii; mkifurahi katika tumaini, mkistahimili dhiki, mkidumu katika kuomba” (Warumi 12:10-12, msisitizo wangu).