„Kto z was, mając sto owiec, jeżeli zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie szukać tej, która się zgubiła, dotąd aż ją znajdzie?”Jezus mówi tutaj o owcy, która była w owczarni. To wyraźnie reprezentuje członka owczarni Chrystusowej, który był dobrze karmiony i prowadzony przez kochającego pasterza. Jednak ta owca się zgubiła, więc pasterz poszedł jej szukać.
Zwróć uwagę co Jezus tutaj mówi o pasterzu: „Idzie on za tą, która się zgubiła dotąd aż ją znajdzie.” Bóg nigdy nie rezygnuje z nikogo, kto należy do Niego i zbłądził. Zamiast tego Pasterz wychodzi aby znaleźć tę owcę, bierze ją na ramiona i sprowadza z powrotem do zagrody.
Dawid powiedział: „Jeśli wstąpię do nieba,Ty tam jesteś, a jeśli przygotuję sobie posłanie w krainie umarłych, i tam jesteś” (Psalm 139:8). Mówiąc prosto, możesz upaść tak daleko w grzech, że znajdziesz się na krawędzi piekła, a On nadal będzie ciebie szukał.
Wszyscy słyszeliśmy takie powiedzenie „piekło na ziemi”. Takie jest życie dla tych, którzy uciekają od Boga; ich „posłanie w piekle” jest okropnym stanem. Oznacza być tak pojmanym przez grzech, oddalać się coraz bardziej od Pana i wreszcie popaść w dręczący strach wiecznej zguby.
Może sobie pościeliłeś w piekle, ale nie jesteś tak głęboko w grzechu, żeby Jezus nie mógł tam ciebie dosięgnąć i przyjąć przyjąć z otwartymi ramionami. Kiedy [Jezus] znalazł [tę owcę], kładzie ją na swoje ramiona i raduje się” (Łukasza 15:5). Kiedy pasterz znajduje zgubioną, zranioną owcę, to nie prowadzi jej zaraz do owczarni. Według tej przypowieści, bierze on to zranione stworzenie do swojego domu. Potem zwołuje wszystkich swoich przyjaciół i sąsiadów i wykrzykuje: „Radujcie się ze mną, gdyż znalazłem moją owcę, która się zagubiła!” (15:6).
Nie ma znaczenia co zrobiłeś, jak daleko odszedłeś. Kiedy Pasterz przyprowadza cię z powrotem, jesteś w pełni odkupiony i on się tobą raduje!