„Przyobleczcie się wszyscy w pokorę względem siebie, gdyż Bóg sprzeciwia się pysznym, ale daje łaskę pokornym” (1 Piotra 5:5).
Jakie by to było zdumiewające, gdyby wszyscy wierzący chodzili w pokorze! Jak atrakcyjny byłby kościół dla zgubionego, zranionego, złamanego świata i jak uzdrawiający dla ludzi, którzy zostali zranieni w domu Pana. I dalej, jak wspaniałe chwalebne by to było dla naszego Ojca, widzieć jak, Jego kościół przybiera szaty pokory.
Niektórzy mogą myśleć, że bycie pokornym oznacza nie gorszyć innych, kiedy, w rzeczywistości, jest to coś, co jest miłe ludziom zamiast podobać się Bogu. Świat może pogardzać pokorą, ale jak widzimy w tym fragmencie, Bóg wywyższa tych, którzy chodzą w pokorze. Nie zawsze jest łatwo chodzić w pokorze; właściwie jest to niemożliwe bez łaski, jaką Bóg obiecuje.
Pokora jest konieczna, żeby mieć wylanie Bożego błogosławieństwa. Przeciwieństwem pokory jest postawa dominowania, osoba, która zawsze rozkazuje, zawsze egzekwuje władzę bez żadnego miłosierdzia czy łaski. Piotr mówi, że mamy się przyoblec w pokorę. Ja zawsze myślałem, że to oznaczało wyzbycia się rzeczy, odebrania, zniżenia się do bycia niczym. Ale Piotr mówi, że pokora to jest przybranie pewnych rzeczy.
Jednym ze sposobów wzrastania w pokorze jest całkowite całkowite zaufanie Bogu. „Złóżcie na Niego wszelki ciężar, gdyż On ma o was staranie” (5:7). Nie jest możliwe złożenie wszelkich trosk na Pana dopóki nie poznasz, że On jest potężny; nie złożyłbyś swoich trosk na Boga, gdybyś myślał, że On ciebie zawiedzie.
Pokora uwalnia nas od arogancji, która mówi, „Ja się sam o siebie zatroszczę,” i daje nam moc, żeby zaufać w mocną rękę Boga. Prowadzi nas do miejsca pokoju, ugruntowania w nim. Postanów dzisiaj, że będziesz wzrastał w pokorze, pozwalając, aby Bóg kierował wydarzeniami twojego życia. Uniż się przed nim,a we właściwym czasie On ciebie wywyższy (zobacz 1 Piotra 5:6).