Kiedy stary prorok Eliasz rozmyślał o ostatnich dniach na ziemi, zaprosił swojego sługę Elizeusza, żeby poszedł z nim, kiedy odwiedzał miasta Betel i Jerycho. Podczas tej „podróży nauczającej” przybyli nad brzeg rzeki Jordan, gdzie Eliasz zdjął płaszcz – szeroką, luźną szatę czy togę – i uderzył nią wodę. W nadprzyrodzony sposób wody się rozdzieliły i obaj przeszli na drugą stronę po suchym gruncie (zobacz 2 Królewska 2:8).
Po drugiej stronie rzeki Eliasz zwrócił się do swojego sługi i powiedział: „Proś! Co mam dla ciebie zrobić zanim zostanę zabrany od ciebie?” (2 Król. 2:9). Bez zastanawiania ten młodszy mężczyzna odpowiedział, „Niech przypadnie mi podwójna porcja twojego ducha” (Ten sam werset).
Wydaje się, że Eliasz był zdziwiony odpowiedzią Elizeusza: „Prosiłeś o trudną rzecz. Pomimo tego, jeżeli zobaczysz mnie, kiedy będę zabierany od ciebie, to tak ci się stanie, ale jeżeli nie to tak się nie stanie” (2:10). Eliasz mówił: „Jeżeli zobaczysz mnie, kiedy Pan mnie będzie zabierał, twoje pragnienie będzie spełnione, ale jeżeli tego nie zobaczysz, będziesz musiał odejść do domu rozczarowany.”
Kiedy tak szli, nagle z nieba ukazał się wóz i w mgnieniu oka Eliasz został zabrany. Elizeusz był świadkiem tej całej sceny i zawołał, „Ojcze mój, ojcze mój, wozie Izraela i jego konnico!” (2:12). Eliasz zniknął, ale jego płaszcz spadł na ziemię. Elizeusz go podniósł i nałożył na siebie. Potem powrócił nad Jordan i zrobił to samo co jego mistrz; uderzył wodę tym płaszczem i natychmiast wody się rozstąpiły i on przeszedł na drugą stronę po suchej ziemi. Tak więc rozpoczęła się niezwykła służba tego młodego proroka.
Co ten fragment ma nam do powiedzenia dzisiaj? Ja wierzę, że Bóg chce czynić większe rzeczy w każdym następnym pokoleniu. On chce czynić cuda i zapewniać więcej Swojego Ducha dla swojego ludu ponad to, co dotąd widzieliśmy. On chce abyśmy przygotowali nasze serca i oglądali jak Pan czyni nowe rzeczy w tych ostatecznych dniach.