W Starym Testamencie dzieci Boże miały tylko niewielkie pojęcie o Bogu, jako Ojcu. Dawid powiedział, „Jak się lituje ojciec nad dziećmi, Tak się lituje Pan nad tymi, którzy się go boją” (Psalm 103:13). Izajasz nazwał Boga „Ojcem Odwiecznym” (Iz 9:6), a Jeremiasz pisał o nim, „Będziecie na mnie wołać: Mój ojcze!” (Jer 3:19).
Jednak ci wtedy nie mieli pełnego objawienia o niebiańskim Ojcu. Sam Jezus powiedział, „Prorocy pragnęli widzieć to, co wy widzicie i słyszeć to, co wy słyszycie, ale nie mogli.” Tamci w Starym Testamencie znali Jahwe poprzez wszystkie imiona, które były im objawione, ale On nie objawił się im, jako Ojciec. To objawienie nie mogło przyjść do czasu, aż Syn Go objawił. Jezus powiedział, „Nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11:27).
Chrystus przyszedł, by objawić Ojca dla zgubionego pokolenia, w sposób, jaki żadne inne pokolenie Go nie znało. Wszystko, co Jezus czynił - od przemienienia wody w wino, do wskrzeszenia umarłego - było jakby obrazowym kazaniem. Jego każdy czyn miał mówić, „To jest dzieło Mojego Ojca; taki On jest.”
„Nic nie czynię sam z siebie, lecz tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył. A Ten, który mnie posłał, jest ze mną” (Jan 8:28-29). Innymi słowy, „Ja mówiłem po całym kraju i kiedy chodziłem ulicami Jerozolimy, Betlejemu i Judei, mówiłem wam wiele razy, że wszystko, co czynię, jest od Ojca. Gdybyście tylko otworzyli wasze uszy i oczy i przyjęli moje słowa, pokazałbym Go wam. On został objawiony!”
Jeżeli mamy objawienie naszego niebiańskiego Ojca - jego miłości, jego łaski - możemy powiedzieć światu, „Słuchajcie tego, co ja do was mówię. Patrzcie na moje życie i zobaczcie Ojca we mnie!”