W nocy przed ukrzyżowaniem, przy Ostatniej Wieczerzy Jezus powiedział swoim uczniom, „Jeszcze tylko krótki czas i świat mnie oglądać nie będzie; lecz wy oglądać mnie będziecie” (Jan 14:19). To było interesujące stwierdzenie Jezusa. Jeden z nich zapytał, „Panie, cóż się stało, że masz się nam objawić, a nie światu?” (14:22).
Oczywiście Jezus miał na myśli pewną lekcję. Odpowiedział, „Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy.. . Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka… Teraz powiedziałem wam, zanim się to stanie, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już wiele nie będę mówił z wami, nadchodzi bowiem władca świata, ale nie ma on nic do mnie; lecz świat musi poznać, że miłuję Ojca i że tak czynię, jak mi polecił Ojciec” (14:23, 27, 29-31).
Odpowiedź Jezusa wskazuje tu na temat, który pojawia się w całym urywku – oddzielenie. W tych kilku wierszach Chrystus czyni trzy wyraźne różnice pomiędzy Jego królestwem, a światem:
- „Świat mnie oglądać nie będzie; lecz wy oglądać mnie będziecie” (14:19).
- „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję” (14:27).
- „Nadchodzi bowiem władca świata, ale nie ma on nic do mnie” (14:30).
Aż do ostatnich kilku lat, oddzielenie było cechą charakterystyczną kościoła Chrystusa. Być oddzielonym, to było wyraźne polecenie ze Słowa Bożego i część powołania każdego chrześcijanina. Dzisiaj wydaje się, że niewiele różni kościół od świata. Pamiętajmy, że jesteśmy oddzieleni dla celów królestwa, by być narzędziami zmiany.