Większość chrześcijan zna ten werset: „Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hbr 4:15). Widzimy tu, że nasz Najwyższy Kapłan, Jezus, odczuwa nasze cierpienia. Innymi słowy, Pan osobiście jest dotknięty każdym bólem, desperacją i zamieszaniem, które my odczuwamy. Nie ma nic takiego, co my przeżywamy, czego On by również nie przeżył w taki, czy inny sposób.
Ponieważ mamy takiego Najwyższego Kapłana, jesteśmy pouczeni, „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (4:16). Powiedziano nam, „Wasz Zbawiciel wie dokładnie, przez co przechodzicie i wie, jak okazać wam swoją łaskę.”
Słyszeliśmy większość teologicznych definicji łaski: niezasłużona przychylność; dobroć Boża; jego szczególna miłość. Jednak kiedy przychodzi doświadczenie, od nas zależy jak zareagujemy. W księdze Hioba widzimy, że żona Hioba stała się zgorzkniała z powodu nieopisanej tragedii, która ich dotknęła. Ona niemądrze oskarżała Boga i zachęcała Hioba, „Złorzecz Bogu i umrzyj!” (Hiob 2:9). W gruncie rzeczy mówiła, „Dlaczego Pan sprowadza taką nieopisaną tragedię na tą bogobojną rodzinę?”
Ale nawet w swoim wielkim smutku i rozpaczy, ten pobożny człowiek oświadczył, „Choćby mnie zabił, jednak będę mu ufał” (Hiob 13:15).
Hiob mówił, „Nie ma znaczenia, czy te wrzody doprowadzą mnie do grobu, ale ja nigdy nie porzucę mojej ufności, że On wie, co robi. Nawet chociaż nie rozumiem z tego nic, to wiem, że On ma w tym cel.”
Kochani, wasze obecne cierpienia tworzą coś cennego w waszym życiu, kiedy jesteście formowani w dawcę łaski.