Jezus właśnie został ukrzyżowany i pogrzebany, a wtedy Piotr i inni uczniowie postanowili spotkać się razem. Byli zebrani za zamkniętymi drzwiami, bojąc się o swoje życie, kiedy usłyszeli takie ekscytujące słowa: „On żyje!”
Nagle Jezus wszedł przez zamknięte drzwi w swoim zmartwychwstałym ciele i powiedział do nich, „Pokój wam” (Jan 20:19). Mówił, „Nie bójcie się! To jestem Ja, wasz Pan.” Powiedz mi, gdybyś był w tym pokoju, czy nie powiedziałbyś, że to najbardziej niesamowity widok, jaki kiedykolwiek mogłeś zobaczyć? Czy nie byłbyś przekonany, że już nigdy nie zwątpisz?
A co stało się po tym największym ze wszystkich duchowych przeżyć? „Powiedział do nich Szymon Piotr: Idę łowić ryby” (Jan 21:3). Sześciu uczniów poszło z Piotrem nad jezioro, w gruncie rzeczy powracając do swojego dawnego życia, jako rybacy. Dlaczego? Co stało się z tą wielką służbą, do której ich Bóg powołał?
Ci ludzie popadli w głęboki smutek z powodu czegoś, przed czym Jezus ich ostrzegał: „Jeszcze tylko krótki czas, a nie ujrzycie mnie, i znowu krótki czas, a ujrzycie mnie .. i będziecie smutni” (Jan 16:19-20) Chrystus wiedział, że jego oddani naśladowcy będą przeżywać okres bardzo głębokiego smutku po jego odejściu do nieba; będą przytłoczeni jego fizyczną nieobecnością w ich życiu. Chociaż im obiecał, że będzie z nimi (patrz Mat 28:20), wydawało się, że ich opuścił i pozostawił samych sobie.
Czy kiedyś przeżyłeś okres suszy, kiedy czułeś, jakby Bóg pozostawił cię samemu sobie? Może słyszałeś wyraźnie głos Boży i twoja społeczność z nim była cudowna. Potem jednego dnia obudziłeś się i wydawało się, jakby niebo było ze spiżu.
Kochani, kiedy tak się dzieje, nie panikujcie! Piotr radzi nam, „Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało . . ale radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili” (1 Piotra 4:12-13). Prawda jest taka, że nawet jeżeli tak to wygląda, jeżeli jesteś na suchej ziemi, jesteś na drodze do większych rzeczy w twojej duchowej drodze.