Kiedy uczniowie chodzili z Jezusem, zwrócili uwagę, że On się często modlił. Dla Niego nie było to coś niezwykłego, żeby się modlić przez długi czas rano przed wschodem słońca. Czasami spędzał cały dzień na modlitwie; innym razem modlił się całą noc.
Jezus był tym, co Biblia nazywa „wstawiennikiem.” Wstawiał się, co znaczy, że stawał między Bogiem i człowiekiem, żeby sprowadzić na ziemię błogosławieństwo z nieba. Kiedy był na ziemi, to był Boskim Wstawiennikiem, Bogiem wśród nas, wstawiając się w naszej sprawie. Kochał wstawiennictwo.
Uczniowie mieli inspirację i wyzwanie kiedy obserwowali jak Jezus się modli i odważnie poprosili Go, żeby nauczył ich modlić się. Słyszeli jak Jezus naucza, ale nie prosili Go, żeby ich nauczył nauczać; widzieli jak czynił cuda, ale nie prosili Go, żeby ich nauczył uzdrawiać – prosili Go, żeby ich nauczył modlić się.
Kiedy uczniowie Jezusa słyszeli jak się modli, ich emocje i duchowa pasja ich pobudzała. Oni wszyscy zostali wychowani w religijnych żydowskich zwyczajach tamtych dni i modlili się od kiedy byli dziećmi. Innymi słowy, byli to ludzie zaznajomieni z tradycją modlitwy. Ale kiedy słyszeli jak Jezus się modli, to czuli, że to im nie wystarczy. Ich serca wołały: „W porównaniu z Jezusem, my nic nie wiemy o modlitwie. „Jezu, naucz nas modlić się” (zobacz „Łukasza 11:1).
Zapraszam cię do obecności Jezusa dzisiaj. Przyjdź, usiądź u Jego stóp i spędzaj czas w Jego obecności. Możesz być z Nim szczery: „Panie, nie wiem jak się modlić, ale oto jestem. Chcę się uczyć i oddaję moje życie Tobie.” Jeżeli jesteście synami czy córkami Jezusa Chrystusa, to jesteście współuczestnikami Jego Boskiej natury (2 Piotra 1:4). Duch Boskiego Wstawiennika mieszka w każdym wierzącym, który pragnie być napełniony Jego mocą.