Marcin Luter, szesnastowieczny ksiądz, który rozpoczął Protestancką Reformację, początkowo się bał Boga, gdyż wierzył, że Pan był Świętym ale gniewnym sędzią – bo tak mu kazał wierzyć legalizm tamtych dni. Bez względu na to jak bardzo Marcin się starał przypodobać temu świętemu Bogu, nie udawało mu się to, czuł się potępiany przez Boga i przeżywał winę swojego grzechu.
Niektórzy z nas mają taką samą walkę – ale stajemy przeciwko bogu, który jest jakimś szorstkim, surowym królem, któremu sprawia radość karanie nas. Ale Bóg nie jest taki. On jest kochającym, Ojcem, pełnym miłosierdzia i cierpliwości. Bez prawidłowego zrozumienia kim On jest, nie jest możliwe życie intymnej społeczności.
Ja bardzo lubię spędzać czas z moim wnukiem Lewi. Sprawia mi radość, kiedy mogę go wziąć na kolana i po prostu być z nim. On nie musi nic robić; nie musi nic przedstawiać ani śpiewać, żeby mi sprawiać radość. Podobnie, Pan jest takim Ojcem, który raduje się swoją rodziną. On chce, żebyśmy przychodzili do Niego, ponieważ nas kocha i pragnie spędzać czas ze swoimi dziećmi.
W Rzymian 8 Paweł powiada, „Duch, którego otrzymaliście nie czyni was niewolnikami, żebyście żyli w strachu; raczej Duch, którego otrzymaliście dał wam adopcję synostwa. I przez Niego wołamy, „Abba, Ojcze.” Sam Duch Świadczy z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi” (8:15-16). Jaki to ważny fragment! Paweł mówi nam, że ten Duch będzie świadczył dla naszego ducha – naszej wewnętrznej istoty – że jesteśmy dziećmi Bożymi i On jest naszym Ojcem.
Poprzez działanie Ducha Świętego możemy doświadczalnie poznać, że Bóg nas kocha. Nie musimy się bać. On jest nie tylko wszechmogącym stwórcą i panem wszechświata. On jest również Abba, Ojcem, najbardziej kochającym tatusiem, jakiego ktokolwiek może mieć za rodzica.
Jim Cymbala założył Brooklyn Tabernacle z mniej niż dwudziestu członkami w małym, zaniedbanym budynku w trudnej części miasta. Urodzony w Brooklynie, jest od wielu lat przyjacielem Dawida i Garego Wilkersonów.