Jak możemy być obrazem Jezusa dla ludzi, którzy są głodni i spragnieni? Ja wierzę, że jedynym kluczem jest posiadanie ducha hojności, ducha dawania wszystkiego, co możemy dla tych, którzy są w potrzebie.
„A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim, iż mimo licznych utrapień, które wystawiały ich na próbę, niezwykła radość i skrajne ubóstwo ich przerodziły się w nadzwyczajne bogactwo ich ofiarności” (2 Kor. 8:1,2). Paweł powiedział, „Chcę, żebyście wiedzieli o tej Łasce Bożej.” Paweł mówi do swojego kościoła na temat hojności, łasce, aby dawać innym, w czasie poważnego doświadczenia. Rozpoczął od powiedzenia, że zbory w Macedonii cierpiały, ale potrafili się wznieść i zaspokajać potrzeby ludzi nawet w swojej kryzysowej sytuacji, dzięki Bożej łasce.
Wydaje się to być sprzecznością. W czasie wielkiej potrzeby – w tym przypadku był to głód – ludzie potrafili mieć wielką radość w swoich sercach. Mieli również wielką hojność w czasie ich wielkiego ubóstwa. Nie czekali dotąd, aż będą mieli obfitość, zanim zaczną dawać. Nie, dawali z tego co sami potrzebowali i mieli z tego „obfitość radości.” Robili to, ponieważ czynienie tego mieli w sercach.
Kiedy Duch Boży uchwyci twoje serce, potrafisz dostrzegać potrzeby innych. On otwiera twoje oczy na realność, że nie musisz się martwić, czy stresować z powodu twoich finansów i możesz właściwie dzielić się z innymi w twoim czasie potrzeby. Inaczej mówiąc, możesz praktykować łaskę hojności poprzez jego moc działającą w tobie.
Niech Duch Święty uczuli nas na potrzeby innych bez względu na naszą własną sytuację, czy to pozytywną czy negatywną.