Przebaczenie jest nie tylko jednorazowym aktem, ale drogą życia, która prowadzi nas do wszelkich błogosławieństw w Chrystusie. „A Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie” (Mat 5:44-45).
Według Jezusa, przebaczenie nie jest sprawą wyboru, komu mamy przebaczyć. Nie możemy powiedzieć, „Zraniłeś mnie za bardzo, bym mógł ci przebaczyć.” Chrystus mówi nam, „Bo jeślibyście miłowali tylko tych, którzy was miłują, jakąż macie zapłatę? Czyż i celnicy tego nie czynią? (5:46).
Nie ma znaczenia, na kogo się gniewasz, bo jeżeli tego się trzymasz, to doprowadzi do goryczy, która zatruwa każdy aspekt twojego życia. Nieprzebaczenie sprowadza duchowy głód, słabość i utratę wiary, a to dotyka każdego w twoim otoczeniu.
Przebaczenie przemienia życie, powoduje otwarcie okien nieba. Napełnia twój kielich duchowymi błogosławieństwami i obfitym pokojem, radością i odpocznieniem w Duchu Świętym. Nauka Jezusa na ten temat jest bardzo wyraźna i jeżeli chcesz poruszać się w cudownej rzeczywistości błogosławieństwa, to posłuchaj tych słów.
„Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych” (Mat 6:14-15). Nie łudź się! Bóg nie pójdzie tu na kompromis, mówiąc, „Ponieważ przebaczyłeś innym, ja też ci przebaczam.” Raczej Jezus mówi, „Pełne wyznanie grzechu wymaga, byś przebaczył innym. Prawdziwa pokuta oznacza wyznanie i odrzucenie każdej urazy, ukrzyżowanie każdego śladu goryczy w stosunku do innych.”
„Odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia. . . jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą (Łuk. 6:37-38). To zgadza się z Błogosławieństwami z tego samego kazania: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mat 5:7). On chce, byś przebaczył innym, byś mógł wejść w błogosławieństwa i radość jego synostwa.