„Nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni, gdzie kusili mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali dzieła moje przez czterdzieści lat. Dlatego miałem wstręt do tego pokolenia i powiedziałem: Zawsze ich zwodzi serce; nie poznali też oni dróg moich, tak iż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do odpocznienia mego” (Hbr 3:8-11).
Jaki jest powód, że lud Boży nie wszedł do odpocznienia? Czy to z powodu cudzołóstwa, pożądliwości, pijaństwa? Nie, to z powodu niewiary. To był naród oglądający przez czterdzieści lat cuda, ponadnaturalne wydarzenia, które Bóg czyni dla nich. Żaden inny naród na ziemi nie był tak kochany i tak troskliwie prowadzony.
Oni otrzymywali objawienie za objawieniem na temat dobroci od Pana. Słyszeli świeże słowo, głoszone im regularnie przez Mojżesza, proroka i przywódcę, a jednak nigdy nie połączyli tych słów z wiarą. Dlatego słyszenie tych słów im nie pomogło. W tych wszystkich błogosławieństwach oni dalej nie ufali, że Bóg jest wierny i z biegiem czasu ogarnęła ich niewiara.
Kochani, niewiara jest głównym powodem zatwardzenia serca. Pismo dalej mówi, „Do kogo to miał wstręt przez czterdzieści lat?” (Hbr 3:17). Niewiara tych ludzi pobudziła Boga do gniewu przeciw nim; ponadto to ich zatwardziło w spirali niewiary: „Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego, niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego, . . aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu” (3:12-13).
Niewiara jest również korzeniem wszelkiej goryczy, buntu i oziębłości. Dlatego Hebr. 3 jest adresowane do wierzących. Możesz być zbawiony, napełniony Duchem i chodzić święcie przed Bogiem, a być winien niewiary. Ważne jest, byśmy przyjęli tą ponadnaturalną moc przez wiarę i powiedzieli z ufnością, „Zrób to ponownie Panie i niech twoja moc okaże się doskonałą w mojej słabości.”