Het was noodzakelijk voor Jezus om een menselijke gedaante aan te nemen. Zo kon Hij alles wat wij op aarde doen, doormaken - afwijzing, pijn, verdriet en verleiding. Inderdaad, hoewel hij God in het vlees was, onderging Hij de hele menselijke ervaring niet als God, maar als mens, met al onze zwakheden. Dit stelt Jezus in staat om voor ons te bidden met een enorme sympathie: "Want waarin Hij Zelf geleden heeft, toen Hij verzocht werd, kan Hij hen die verzocht worden, te hulp komen" (Hebreeën 2:18).
Neem eens een geliefde zuster in gedachten, gedurende een worsteling. Ze heeft Jezus hartelijk lief, maar ze is ontmoedigd, teleurgesteld en voelt zich afgewezen. In haar schaamte denkt ze: "Ik ben zo beschadigd en niemand lijkt mij te begrijpen." In totale wanhoop staat zij op het punt om op te geven.
Daar komt nog bij, dat Satan naast haar staat en haar beschuldigt: "Kijk eens naar deze! Ze heeft vrijwel geen geloof. Wat voor soort christen is zij?"
Dat is wanneer Jezus op het toneel verschijnt! Hij ziet haar pijn en weet dat haar geloof zwak is, dus gaat Hij voor haar naar de Vader en begint voor haar te bemiddelen. Hij wordt haar advocaat! "Vader, Ik weet wat deze lieveling voelt. Ik heb het meegemaakt – afgewezen, bespot, bespuugd. Uit wanhoop schreeuwde Ik: 'Waarom hebt U Mij verlaten?' Ik voel mee met deze vrouw Vader en Ik heb haar zonden weggewassen en ze heeft nog steeds een hart voor Mij.”
Hier komen Jezus’ gebeden voor ons: "Vader, Ik zou willen dat zij een nieuwe voorraad van genade krijgt van bovenaf. Moge de Heilige Geest op haar komen en haar nieuwe moed geven. Geef haar rust en vrede in de Heilige Geest. Zij is van Mij en Satan heeft geen recht op haar!"
Plotseling, schijnbaar uit het niets, voelt de vrouw zich bemoedigd, omdat zij genade ontvangt door de gebeden van onze Hogepriester. Hij is geraakt door de gevoelens van onze zwakheden - en Hij handelt in genade.