Terwijl de discipelen met Jezus wandelden, merkten ze dat Hij veelvuldig bad. Het was niet ongebruikelijk voor Hem om langdurig te bidden voor zonsopgang. Soms bracht Hij de hele dag door in gebed; op andere momenten bad Hij de hele nacht.
Jezus was wat de Schrift een Middelaar noemt. Hij bemiddelde, wat betekent dat Hij tussen God en de mens stond om op aarde zegeningen uit de hemel voort te brengen. Terwijl Hij op aarde was, was Hij de Goddelijke Middelaar en Voorbidder, God onder ons, die voor ons bemiddelde. Hij hield ervan om voorbede te doen.
De discipelen werden uitgedaagd en geïnspireerd door Jezus te zien bidden en ze vroegen aan Hem om hen te leren bidden. Ze hadden Jezus horen onderwijzen, maar ze vroegen Hem niet om hen te leren les te geven. Ze zagen Hem wonderen doen, maar ze vroegen Hem niet om hen te leren genezen. Ze vroegen Hem om hen te leren bidden.
Toen de discipelen van Jezus Hem hoorden bidden, kwamen hun emoties en geestelijke hartstochten in hen op. Ze waren allemaal grootgebracht in de religieuze joodse gebruiken van die tijd en ze hadden gebeden vanaf het moment dat ze kleine kinderen waren. Met andere woorden, het waren mannen die doordrongen waren van de traditie van het gebed. Maar nadat ze Jezus hadden horen bidden, voelden ze zich totaal onwaardig in het gebed. De schreeuw van hun hart was: "Vergeleken met U, Heere Jezus, weten wij niets over het gebed. Jezus, leer ons bidden" (zie Lucas 11:1).
Ik nodig je vandaag uit in de tegenwoordigheid van Jezus. Kom aan Zijn voeten zitten en breng tijd door in Zijn aanwezigheid. Je kunt eerlijk tegen Hem zijn: "Heere Jezus, ik weet niet hoe ik moet bidden, maar hier ben ik. Ik wil leren en ik bied mijn leven aan U aan." Als je zonen of dochters van Jezus Christus bent, heb je "daardoor deel […] aan de Goddelijke natuur" (2 Petrus 1:4). De geest van de Goddelijke Voorbidder woont in elke gelovige die ernaar verlangt om vervuld te zijn van Zijn kracht.