Ek bely teenoor jou dat daar een ding is wat ek meer vrees as enige ander ding in my lewe: die sonde van hebsug, 'n liefde vir die dinge van hierdie wêreld, 'n begeerte na meer en beter materiële besittings.
Hebsug het die harte van baie Christene verslaaf. Mense kan blykbaar nie genoeg kry nie en hul skuld hoop op. Hulle dink ons land se welvaart sal nooit ophou nie. Amerikaners het mal geword van begeerte. Ons is nou op 'n bestedingstog wat kenners verstom.
Jesus het ons gewaarsku om ligtelik vas te hou aan die dinge van hierdie wêreld. Ons moet Hom dank vir sy seëninge en mildelik gee vir die behoeftes van die armes, maar ons moet nooit toelaat dat iets van hierdie wêreld ons harte steel nie.
Onlangs het ek gebid saam met 'n dierbare suster in die Here wat besig is om aan kanker te sterf; sy het wekelank baie pyn gely, maar wat 'n pragtige getuienis is sy vir almal wat haar ken. Daar is geen gekla, geen hartseer, geen bevraagtekening van die Here se grootheid en getrouheid nie. Sy het vir my gesê sy voel 'n magnetiese aantrekking na Jesus toe en dat sy nou meer "daar saam met Christus" is as hier op aarde. Sy het my geseën met haar blye hoop en rus in die Here.
Ek het eenkeer 'n baie regverdige predikant hoor sê: "Ek wil net my werk voltooi en hier wegkom." Sommige wat hom dit hoor sê het, het gedink dat hy ondankbaar was vir die gawe van lewe, maar die apostel Paulus het feitlik dieselfde gesê. Hy het geskryf: “Maar as ek in die vlees moet lewe, dan beteken dit vir my vrugbare arbeid; en wat ek sal kies, weet ek nie. Want ek word aan weerskante gedring: ek het verlange om heen te gaan en met Christus te wees, want dit verreweg die beste; maar om in die vlees te bly, is nodiger om julle ontwil” (Filippense 1:22-24, AFR53).
God wil nie hê dat ons skuldig moet voel oor sy seëninge oor ons nie, solank ons dit alles op 'n afstand hou. Volgens Paulus is die hemel – om vir ewig in die Here se teenwoordigheid te wees – iets wat ons met ons hele hart moet begeer.